Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί.

του Τίτου

Κάποιοι μίλησαν για το επερχόμενο Κράχ της δυτικής και κατά συνέπεια παγκόσμιας οικονομίας εδώ και πολύ καιρό. Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί. Οι γεωπολιτικές θεωρίες των Μακίντερ, Χαουζχόφερ, Ντούγκιν κτλ είναι λίγο ή πολύ γνωστές. Το Νησί του Κόσμου είναι η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική μαζί. Όποιος ελέγχει το Νησί του Κόσμου ελέγχει τον Κόσμο. Δύο τρόποι υπάρχουν για να ελέγξει κανείς το Νησί του Κόσμου. Ή να ελέγχει την Καρδιά του Κόσμου ( Heartland) που είναι πάνω κάτω η Ρωσία με τις γύρω χώρες, κυρίως της Κεντρικής Ασίας ή να ελέγχει τον Δακτύλιο του Κόσμου (Rimland). Μια έκταση γης περιμετρικά της Καρδιάς του Κόσμου. Από την Ευρώπη ως την Ινδοκίνα μέσω του Βοσπόρου, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Ινδίας χονδρικά.

Λίγη σημασία έχει αν το επερχόμενο Κράχ θα το φέρει ο ιός ή αν ιός εφευρέθηκε για να προλάβει το Κράχ και να λειτουργήσει ως ένα είδος ελεγχόμενης κατεδάφισης της Παγκόσμιας Φιλελεύθερης, Χαοτικής Οικονομίας Καζίνο. Ή ποιος τελικά από όλους τους παγκόσμιους παίχτες αμόλησε αυτόν τον ιό. Εκείνο που έχει σημασία είναι, ότι μέχρι να τελειώσει αυτή η Κρίση και μέχρι να βγούμε από την Καραντίνα, ποιος θα ελέγχει Το Νησί του Κόσμου. Δηλαδή Τον Δακτύλιο του Κόσμου, διότι η Καρδιά είδαμε ότι είναι η Ρωσία. Ακόμα και στην περίπτωση που η "πανδημία" αυτή να είναι όντως φυσικό φαινόμενο οι εξελίξεις έχουν ήδη δρομολογηθεί και η μετά τον κορονοΐο εποχή θα πολύ διαφορετική.

Άρα μιλάμε και για επιστροφή της πολιτικής και της γεωπολιτικής, της γεωστρατηγικής, της γεωπολιτισμικότητας, της δημογραφίας και του μιλιταρισμού έναντι του οικονομοκεντρισμού. Καθώς και της Σύγκρουσης των Πολιτισμών του Χάντιγκτον. Ένα πέρασμα από την Μονοπολική Οικονομοκεντρική Παγκοσμιοποίηση στην Γεωπολιτική Πολυπολικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και μια δυνητική Επιστροφή στο Έθνος Κράτος της Εθνικής Ανεξαρτησίας - Λαϊκής Κυριαρχίας εντός της Δύσης. Αυτήν την τελευταία είναι που θέλουν να την προλάβουν και να την αποτρέψουν.

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ

Βαρειά Λέσβου, 1870 - Βαρειά Λέσβου, 24 Μαρτίου 1934

 

Μετανάστες στα σύνορα - Ιρανός «αναρχικός πρόσφυγας» στην Ελλάδα: Να οπλιστούμε στον Έβρο

Μανώλης Γαλάνης

Καλεί το αναρχικό κίνημα να οπλίσει τους μετανάστες στον Εβρο γιατί «οι σφαίρες είναι ο μόνος τρόπος να ανοίξουν τα σύνορα για όλους τους μετανάστες»

https://www.protothema.gr/greece/article/983627/iranos-anarhikos-prosfugas-stin-ellada-opliste-tous-metanastes-ston-evro/#.XmnJw1pGIjc.facebook

"Δεν είναι δική μου η Πόλη για να σου την παραδώσω"
Κωνσταντίνος ΙΑ Παλαιολόγος

"Δεν είμαι κάτοικος αυτής της χώρας, ειμαι ο ιδιοκτήτης της"
Νεοέλληνας

Τέταρτη Πολιτική Θεωρία

"Όλα τα πολιτικά συστήματα της σύγχρονης εποχής είναι τα προϊόντα τριών ξεχωριστών ιδεολογιών: η πρώτη και η παλαιότερη είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία. ο δεύτερος είναι ο μαρξισμός. και ο τρίτος είναι ο φασισμός. Τα τελευταία δύο έχουν από καιρό αποτύχει και έχουν πλέον βγει από τις σελίδες της ιστορίας και ο πρώτος δεν λειτουργεί πλέον ως ιδεολογία, αλλά ως κάτι που θεωρείται δεδομένο. Ο κόσμος σήμερα βρίσκεται στο χείλος μιας μεταπολιτιακής πραγματικότητας, στην οποία οι αξίες του φιλελευθερισμού είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένες ώστε ο μέσος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει μια ιδεολογία εν δράσει γύρω του. Ως αποτέλεσμα, ο φιλελευθερισμός απειλεί να μονοπωλεί τον πολιτικό λόγο και να πνίξει τον κόσμο σε μια καθολική ομοιότητα, καταστρέφοντας όλα όσα κάνουν τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τους λαούς μοναδικούς.

Σύμφωνα με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, αυτό που χρειάζεται για να ξεπεραστεί αυτός ο βάλτος είναι μια τέταρτη ιδεολογία - αυτή που θα κοσκινίσει τα συντρίμμια των τριών πρώτων για να αναζητήσει στοιχεία που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα, αλλά που θα παραμένει καινοτόμο και μοναδικό από μόνο του. Ο Dugin δεν προσφέρει ένα πρόγραμμα με σημείο προς σημείο για αυτή τη νέα θεωρία, αλλά μάλλον περιγράφει τις παραμέτρους μέσα από τις οποίες θα μπορούσε να αναπτυχθεί, καθώς και τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει. Ο Dugin προβλέπει ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία θα χρησιμοποιήσει τα εργαλεία και τις έννοιες του μοντερνισμού εναντίον του, για να επιφέρει την επιστροφή της πολιτιστικής πολυμορφίας ενάντια στην εμπορευματοποίηση, καθώς και την παραδοσιακή κοσμοθεωρία όλων των λαών του κόσμου - αν και μέσα σε ένα εντελώς νέο πλαίσιο. Γραμμένο από ένα στοχαστή που επηρεάζει ενεργά την κατεύθυνση της ρωσικής γεωπολιτικής στρατηγικής σήμερα, Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι μια εισαγωγή σε μια ιδέα που μπορεί να διαμορφώσει την πορεία του παγκόσμιου πολιτικού μέλλοντος."

https://arktos.com/product/the-fourth-political-theory/

Guenon, Eastern Metaphysics

"The material superiority of the West is beyond dispute; nobody denies it, but it is hardly grounds for envy. But one must go further: sooner or later this excessive material development threatens to destroy the West if it does not recover itself in time and if it does not seriously consider a 'return to the source,' as goes a saying current in certain schools of Islamic esoterism. Today one hears from many quarters of the 'defence of the West,' but unfortunately it does not seem to be understood that it is chiefly against itself that the West needs to be defended, that the greatest and most formidable of the dangers that threaten it stem from its own present tendencies. It would be wise to mediate deeply on this..."

–– Guenon, Eastern Metaphysics, 91.

Η κληρονομιά του Αλέξανδρου

Η Κληρονομιά του Αλεξάνδρου

Έξι αιώνες μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, παίρνοντας το όνομα του Καλλισθένη, του συντρόφου του μεγάλου Μακεδόνα, συγκέντρωσε σε μια ενιαία αφήγηση όλους τους θρύλους που το όνομα του Αλεξάνδρου είχε απελευθερώσει στην ελληνιστική Ανατολή, μεταμορφώνοντας τον κατακτητή της Ασίας σε ένα είδος μάγου που έβγαινε από τις Χίλιες και μια νύχτες.

Η χωρίς προηγούμενο διάδοση του μυθιστορήματος του ψευδο-Καλλισθένη δείχνει καθαρά την τεράστια εντύπωση που προκάλεσε σε όλο τον κόσμο η μορφή του Αλεξάνδρου. Μέσω της λατινικής μετάφρασης του Ιούλιου Βαλέριου (4ος αι.) και εκείνης του αρχιερέα Λέοντα (Νάπολη, 10ος αι.), το Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου, συμπληρωμένο με τις μυθοπλασίες της Historia de Proeliis και της Επιστολής του Αλέξανδρου στον Αριστοτέλη, έγινε γνωστό σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και αναπαράχθηκε σε πολλές γλώσσες, φτάνοντας μέχρι την Ισλανδία. Παρομοίως, και οι ανατολικοί λαοί μετέγραψαν στις γλώσσες τους την αφήγηση του ψευδο-Καλλισθένη, εμπλουτίζοντάς την με παραλλαγές που ο αλεξανδρινός μύθος είχε γεννήσει στην Ανατολή. Έτσι, για τους Αιγυπτίους, ο Αλέξανδρος υπήρξε ο γιος του τελευταίου Φαραώ, Νεκτανεβώ Β΄, ενώ οι Πέρσες Φιρντουζί (10ος αι.) και Νιζαμί (12ος αι.) τον είχαν μεταβάλει σε απόγονο του οίκου των Αχαιμενιδών, δηλαδή σε εθνικό ήρωα του Ιράν. Υιοθετημένος από την εσχατολογική ιουδαϊκή φιλολογία, ο Αλέξανδρος είναι επίσης παρών στο Κοράνι, όπου αναφέρεται ως Ισκαντέρ Δουλ-Καρνεΐν («Αλέξανδρος Δικέρατος»), σε ανάμνηση του γιου του θεού Άμμωνα, που ήταν στολισμένος με τα δύο κέρατα του πατέρα του. Ανάλογα χαρακτηριστικά βρίσκουμε στις αναρίθμητες μεταφράσεις του Μυθιστορήματος του Αλέξανδρου, στη συριακή, αρμενική, κοπτική, αιθιοπική, τουρκική, μαλαϊκή, σιαμέζικη και λοιπές γλώσσες. Ακόμα και σήμερα, οι οικογένειες των ευγενών του Μπαντακσάν, στις υπώρειες του Ιντοκούς, ισχυρίζονται πως κατάγονται από τον Αλέξανδρο, ενώ οι Καφίρ των ορέων του Νουριστάν θεωρούν πως είναι πρόγονοι των στρατηγών και των στρατιωτών του. Παρομοίως, ο πρόεδρος Σοεκάρνο –αλλά και οι παλαιοί Ολλανδοί κυβερνήτες– είχαν μεταμορφωθεί από τους κατοίκους της Ιάβας σε απογόνους του μεγάλου Ισκαντέρ Αγκούνγκ…

Άγαλμα του Βούδα, ελληνο-βουδιστικής τεχνοτροπίας, από το Βασίλειο της Ghandara, στο σημερινό Πακιστάν (1ος-2ος αι. μ.Χ.).
Έτσι, για πολλούς αιώνες, οι σαλτιμπάγκοι, οι ερμηνευτές του Αλβέριχου ντε Μπεζανσόν, του Αλεξάντρ ντε Μπερναί ή του πατέρα Λαμπρέχτ, οι αφηγητές του Σαχ-Ναμέχ, του Φιρντουζί και του Ισκαντέρ-Ναμέχ, του Νιζαμί, οι λαϊκοί βάρδοι και οι παραμυθάδες του χωριού αφηγούνταν στα ανάκτορα και στις δημοσιές της Ανατολής και της Δύσης πώς ο Αλέξανδρος είχε ανακαλύψει την Πηγή της Αιώνιας Νεότητας, πώς είχε εισχωρήσει στο μαγεμένο δάσος όπου, κάτω από κάθε δέντρο, κοιμάται μια νεαρή κοπέλα αιθέριας ομορφιάς, πώς είχε εξερευνήσει τον βυθό του Ωκεανού και πώς προσπάθησε να ανεβεί μέχρι τον έβδομο ουρανό. Ο Αλέξανδρος, διηγούνταν οι ποιητές, είχε αιχμαλωτίσει δυο φτερωτούς γρύπες τους οποίους άφησε νηστικούς για τρεις ημέρες. Την τρίτη μέρα, τους έζεψε σε έναν ζυγό από τον οποίο αιωρούνταν ένας θρόνος ο βασιλέας κάθισε επάνω του και ύψωσε ένα μακρύ κοντάρι στην άκρη του οποίου κρέμασε το συκώτι ενός ζώου. Οι πεινασμένοι γρύπες πέταξαν ψηλά για ν’ αρπάξουν την τροφή, και ανέβασαν έτσι τον βασιλιά στον ουρανό δεν ακούμπησαν ποτέ τη λεία τους και έτσι ο Αλέξανδρος ανέβαινε όλο και πιο ψηλά και θα έφτανε στον έβδομο ουρανό αν δεν συναντούσε ένα πνεύμα που τον διέταξε να κατέβει και πάλι ανάμεσα στους ανθρώπους: «Γιατί, του είπε, θέλεις να γνωρίσεις τα πράγματα του ουρανού όταν αγνοείς τα πράγματα της γης;»…
Αυτή την εικόνα της αναλήψεως του Αλεξάνδρου την συναντάμε λίγο-πολύ παντού στη Δύση: ας αναφέρουμε, ανάμεσα σε άλλα, το θαυμάσιο ψηφιδωτό δάπεδο του καθεδρικού ναού του Οτράντο, τα κιονόκρανα της Μονής του Μουασάκ, τα ανάγλυφα που κοσμούν την πρόσοψη του καθεδρικού ναού του Μπόργκο Σαν Ντονίνο ή εκείνη της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου, στη Βενετία. Την ξαναβρίσκουμε, σχεδόν πανομοιότυπη, σε περσικές, αιθιοπικές, τουρκικές, ινδικές μινιατούρες. Η ωραιότερη αναπαράσταση αυτού του θέματος είναι, ίσως, αυτή που βρίσκουμε επάνω σε ένα θαυμάσιο μουσουλμανικό σμάλτο, στο Μουσείο Φερντιναντέουμ του Ίνσμπρουκ, που ανήκε άλλοτε σε έναν ακόμα λάτρη του Αλεξάνδρου: τον πρίγκιπα Σουλεϊμάν ιμπν-Νταούντ της Μοσούλης (1114-1144)…

Στο βάθος αυτής της οικουμενικής ονειροφαντασίας βρίσκεται ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός: αν ο Αλέξανδρος κατέστη ο μοναδικός, κοινός σε Ανατολή και Δύση, ήρωας, αυτό συνέβη γιατί ο κόσμος που δημιούργησε εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη διεθνή κοινότητα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

THE FOURTH POLITICAL THEORY

The Fascist state is an anti-state

Patriotic Socialism

The Fascist state is an anti-state, if you want to smash the state, put on a blackshirt:

Anarchists cry: "Smash the state!"

But what do they really mean by that? Ask a modern Anarchist and you'll probably get a variety of very vague answers, most of them are just radical liberals.

However, Anarchists in the late 19th and early 20th century entered the labor unions and saw in syndicalism and the general strike a method to smash the state and capitalism. They rejected the view taken by the Marxian Social Democrats that capitalism and democracy were gradually transforming into socialism, that the state-machinery was ready made for the proletariat, that the revolution only consisted in a change in government personnel.

Men from the revolutionary syndicalist tradition formed the core of Mussolini's original Fasci d'Azione Rivoluzionaria. They refined syndicalism into a workable system, and worked with conservative anti-democrats to create a coherent worldview that incorporated syndicalism, this is the origin of Fascism.

When will the Anarchists realize that the day we set about the organization of the corporate state will be day that we begin to smash the bourgeois liberal-democratic state and the capitalist system?

The Fascist revolution is a revolution against politics. The Fascist syndicates, based upon industrial and occupational representation, replace the bourgeois-democratic state of political parties and based upon geographic representation.

Our opponents will claim that the Fascist state is clearly totalitarian and dictatorial. But our state is social and transformative, through it the people demand unity and action. It is unlike any previously existing state, it is an anti-state in every sense of the word

Εμείς είπαμε ότι είμαστε ουδέτεροι αλλά υπογράψαμε να υπηρετούμε την γκταντσειβςδεκουιν για να μας προστατεύει και μετά αυτοί θέλανε να περάσουν κι εμείς τους είπαμε όχι κι αυτοί είπαν ο Ντούτσε κι εμείς ο πούτσε και πήρανε όλο το χρυσό και φύγανε και μετά μας έκαναν ναυτικό αποκλεισμό και πεθαίναμε από την πείνα αλλά έφταιγαν οι άλλοι οι κακοί και τελικά επέστρεψαν οι καλοί αλλά χωρίς τον χρυσό και μας ελευθέρωσαν και μας έβαλαν και σφαχτήκαμε μεταξύ μας και μετά ξαναρθαν οι κακοί αλλά ήτανε καλοί αλλά δε μας αποζημίωσαν μόνο ζημίωσαν και για όλα φταίνε οι μακαρονάδες γιατί είμαστε Ούνα Φάτσα Ούνα Ράτσα και τους αντισταθήκαμε γιατί είμαστε αντιρατσιστές και δεν μας αρέσουν τα μακαρόνια, αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο. Καταλάβατε;