Παγγαίο όπως Βαγγαίο.
Βαγαίος Ζεύς Φρύγιος έλεγαν οι αρχαίοι, Θεός δλδ στα φρυγικά.
Ποιοί εγχώριοι Ταλιμπάν το έκαναν αυτό στο Άγιον Όρος του Ορφέα;

"Καβάλα: Άγνωστοι κατέστρεψαν πανάρχαιες τοιχογραφίες

Φυσιολάτρες και περιπατητές που ανέβηκαν στο Παγγαίο διαπίστωσαν ότι ορισμένες από τις βραχογραφίες που βρίσκονται εκεί, ηλικίας άνω των 3.000 ετών καταστράφηκαν από ανθρώπινο χέρι με τη χρήση συρματόβουρτσας"

https://www.makthes.gr/kavala-agnostoi-katestrepsan-panarchaies-toichografies-251521

https://youtu.be/wxxOPvLg7o0

Μόνο οι τυφλοί δεν βλέπουν τη στρατηγική των σιωνιστών στον αγωγό EastMed
http://resaltomag.blogspot.com/2020/01/eastmed.html

Το Ισραήλ, όπως και οι ΗΠΑ, έχει προβλήματα με τον Ερντογάν και το ρεύμα που εκπροσωπεί, μόνο μέχρι ενός σημείου. Η κύρια απειλή προς το Ισραήλ προέρχεται κυρίως από εκείνες τις δυνάμεις (Χεζμπολάχ, Συρία, Ιράν, κυβέρνηση του Ιράκ), με τις οποίες η Τουρκία του Ερντογάν έχει επίσης εχθρικές σχέσεις, ή στην καλύτερη περίπτωση σχέσεις δυσπιστίας.

Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι βεβαίως αρεστοί στο Ισραήλ αλλά δεν είναι το μεγαλύτερό του πρόβλημα. Έχουμε έτσι έναν από τους πολλούς λόγους εξαιτίας των οποίων το Ισραήλ, όπως και οι ΗΠΑ, δεν εγκαταλείπει τη στρατηγική σχέση του με την Τουρκία παρά τα όποια υπαρκτά προβλήματα.

Η ταύτιση, λοιπόν, και μέσω του EastMed, της πατρίδας μας με την πλέον επιθετική δύναμη της Μέσης Ανατολής έχει κυρίως ρητορικά οφέλη σε επίπεδο ανακοινώσεων, μικρά πιθανά οικονομικά οφέλη και μεγάλο κόστος στο επίπεδο των περιφερειακών μας συμμαχιών. Γι' αυτό και η υπεύθυνη στάση μιας Ελλάδας που νοιάζεται για το δίκαιο και για το λαό της θα έπρεπε να είναι: «EastMed; όχι ευχαριστούμε»!

https://slpress.gr/diethni/eastmed-eycharistoyme-den-tha-paroyme/

Ο ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΣ ΔΕΡΒΙΣΗΣ
Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη









Δύο, τρεις, πέντε, δέκα σταλαγμοί.

Όμοιοι με το μονότονον βήμα του αγρύπνου ναύτου φρουρού εις την κουβέρταν. Πλέει εις μαύρα πέλαγα και βλέπει ουρανόν και θάλασσαν αγρίως χορεύουσαν, και τυλιγμένος εις την καπόταν του διασχίζει ακαριαίως το σκότος με την εξανάπτουσαν και υποσβήνουσαν λαμπυρίδα του τσιγάρου του.

Οι πετεινοί δεν είχαν λαλήσει το τρίτον λάλημα. Ίσως είχαν τρομάξει από την βαθείαν, θρηνώδη φωνήν του σαλεπτσή, όστις είχεν αρχίσει το φθινόπωρον, νύκτα βαθιά, να κράζει. Ήτο ως κρωγμός αγνώστου ορνέου, το οποίον είχε χάσει τον αέρα του, και είχεν ενσκήψει μέσα εις την πόλιν, κι εζήτει αρπάγματα να σπαράξει.

— Ζεστό ! Βράζει ! …

Έβραζεν, έβραζε, η νύκτα βαθιά. Ζεστόν το σαλέπι, πολύ ζεστότερον το στρώμα. Μόνον η φωνή του σαλεπτσή ετρόμαζε τους πετεινούς.

Είχε βρέξει ολίγον, είτα ηθρίασε. Σταλαγμοί, σταλαγμοί έπεφταν αργά-αργά, από την υδρορρόην εντός της αυλής.



٭٭٭٭

— Έ ! και πού, σ’ αυτόν τον κόσμο;

Η επιφώνησις ηκούσθη εις το σκότος από το στόμα του σαλεπτσή.

Το παράθυρον έτριξε, κρακ ! από το χαμηλόν δωμάτιον το βλέπον προς τον δρόμον. Άνθρωπος προέκυψε τυλιγμένος με σάλι. Έτεινε μέγαν κύαθον προς τον σαλεπτσήν, αλλ’ ούτος ηργοπόρει.

Ο άνθρωπος έκυψε να ιδεί.

Υψηλή μορφή, με λευκόν σαρίκι, με μαύρην χλαίναν και χιτώνα χρωματιστόν, είχε σταθεί ενώπιον του σαλεπτσή.









— Πού, σ’ αυτόν τον κόσμο ;

— Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ.

— Άσκ ολσούν … υπεψιθύρισεν ο σαλεπτσής.

Δεν είχε γνωρίσει τον άνθρωπον, αλλά το ένδυμα. Κάθε άλλος θα τον εξελάμβανε ως φάντασμα. Αλλ’ αυτός δεν επτοήθη. Ήτο απ’ εκείνα τα χώματα.



٭٭٭٭



Είχεν αναφανεί. Πότε; Προ ημερών, προ εβδομάδων. Πόθεν; Από την Ρούμελην, από την Ανατολήν, από την Σταμπούλ. Πώς; Εκ ποίας αφορμής; Ποίος;

Ήτον Δερβίσης; Ήτον βεκτασής, χόντζας, ιμάμης; Ήτον ουλεμάς, διαβασμένος; Υψηλός, μελαψός, συμπαθής, γλυκύς, άγριος. Με το σαρίκι του, με τον τσουμπέν του, με τον δουλαμάν του.

Ήτο εις εύνοιαν, εις δυσμένειαν; Είχεν ακμάσει, είχεν εκπέσει, είχεν εξορισθεί; Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ. Αυτός ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει.

Εκείνην την βραδιάν τον είχε προσκαλέσει μία παρέα. Επτά ή οκτώ φίλοι αχώριστοι. Αγαπούσαν την ζωήν, τα νιάτα. Ο ένας απ’ αυτούς έβαλλε γιουβέτσι κάθε βράδυ. Οι άλλοι έτρωγαν.

Ήτον λοταρτζής κι εκέρδιζε δέκα ή δεκαπέντε δραχμάς την ημέραν. Τι να τας κάμει; Τους έβαλλε γιουβέτσι και τους εφίλευε. Ήσαν λοτοφάγοι, με ομικρόν και με ωμέγα.

Αγαπούσαν τα τραγούδια, τα όργανα. Ο Δερβίσης δεν έπινε κρασί, έπινε μαστίχαν. Δερβισάδες ήσαν κι αυτοί. Του είπαν να τραγουδήσει. Ετραγούδησε. Του είπαν να παίξει το νάι. Έπαιξε.

Δεν τους ήρεσε. Ώ, αυτός δεν ήτον αμανές.

Δεν ήτον, όπως τον ήξευραν αυτοί. Αλλ’ ο Δερβίσης τους έλεγε τον καθ’ αυτό αμανέν.



٭٭٭٭



Επανήλθεν εις το καφενείον. Το καφενείον αντικρύ του Θησείου. Η ταβέρνα δίπλα εις το καφενείον. Και τα δύο αντικρύ του παλαιού σταθμού Α. Π. Παραπέρα από το καφενείον, η σήραγξ εσκάπτετο, είχε σκαφεί. Φθινόπωρον της χρονιάς εκείνης.





Ο Δερβίσης εκάθητο εκεί κι έπινε μαστίχαν, όποιος τον εκερνούσε. Με το σαρίκι του, με τα κατσαρά ψαρά γένεια του, με το τσιμπούκι του. Άνω των 50 ετών ηλικίας.

٭٭٭٭

Εκεί διενυκτέρευεν από ημερών. Άστεγος, ανέστιος, φερέοικος. Το μικρόν καφενείον είχε την άδειαν να μένει ανοικτόν όλην την νύκτα.

Ήρχοντο από τους τζόγους, από τα θέατρα, θαμώνες. Ήρχοντο από το λαχανοπάζαρον. Έπιναν ρούμι και φασκόμηλον.

Ο Δερβίσης έπαιζε κάποτε το νάι. Ο κλήτωρ ο αστυνομικός διεσκέδαζεν. Αγαπούσε ν’ ακούει.

Καλός άνθρωπος. Προ ετών, όταν πρωτοδιωρίσθη, ήτον γεμάτος ζήλον.

Άμα είδε καυγάν, έτρεξεν αμέσως να τους χωρίσει. Εις παλαιός συνάδελφός του τον ώκτειρεν.

— Όταν βλέπεις καυγά, να τρέχεις από το πλαγινό σοκάκι, ν’ αργοπορείς, ως που να περάσει η φούρια, και τότε να παρουσιάζεσαι.

Και άλλην συμβουλήν του έδωκε :

— Στον καυγά, πάντοτε να βλέπεις ποιος είναι δυνατώτερος και να φυλάγεσαι. Να μαλώνεις τον πιο αδύνατον, να του τραβάς κι ένα χαστούκι, και να επαναφέρεις την τάξιν. Έτσι θα βγαίνεις λάδι.

Και ακόμη :

— Κάθε καινούργιος ανώτερος που διορίζεται την πρώτη μέρα είναι γεμάτος αυστηρότητα. Το κάνει για να τους πάρει τον αέρα. Την δεύτερη μέρα κρυώνει, και την τρίτη μέρα παραδίνεται. Εσύ να συμμορφώνεσαι σύμφωνα με τον προϊστάμενον, και να παραπανίζεις μάλιστα, αυτές τες τρεις μέρες.

Πολύτιμοι υποθήκαι.

٭٭٭٭

Τας ημέρας εκείνας είχε διορισθεί νέος αστυνόμος.

Διά να δείξει τον ζήλον του, διέταξε να κλείσει το καφενείον, την νύκτα εκείνην.

Αύριον ή μεθαύριον θα επέτρεπε πάλιν να μένει ανοικτόν. Αλλ’ η νυξ εκείνη είχε πέσει εις τον λαχνόν, ήτο πεπρωμένη νυξ.

Ο καλός κλήτωρ, ενθυμείτο τας συμβουλάς του συναδέλφου του. Ανάγκη να βιάσει τον καφετζήν να κλείσει. Δεν επετράπη εις τον βοηθόν να μείνει εντός, διά να μη σηκωθεί και ανοίξει εις όσους ήτο πιθανόν να έλθουν να κρούσωσι την θύραν. Δεν επετράπη εις τον Δερβίσην, τον ανέστιον, τον πλάνητα, να μείνει, επί τη προφάσει ότι έπαιζε το νάι, κι εμάζωνε κόσμον, και δεν άφηνε τους γείτονας να κοιμηθούν. Ο Δερβίσης με το σαρίκι του, με τον τσουμπέν του, με τον δουλαμάν του, επήρε το τσιμπούκι του, το νάι του, κ’ έφυγε.

Πού να υπάγει;

Έκαμεν ολίγα βήματα ασκόπως, πέριξ του καφενείου.

Παρέκει ήτο η σήραγξ. Εσκάπτετο, ήτο σκαμμένη.

Έκαμνε ψύχραν, νυκτερινόν απόγειον. Μία μετά τα μεσάνυκτα.

Ο κλήτωρ ο σκοπός περιεφέρετο υποκάτω εις το κιόσκι, το τσιγκοσκεπές, των εκεί μαγαζείων.

Ο Δερβίσης ο πλάνης κατήλθεν εις το βάθος της σήραγγος. Ίσως ήλπιζε να εύρει περισσότερον απάγκειο εκεί.

Εκάθισεν, ακούμβησεν.

Εσκέπτετο το άστατον των ανθρωπίνων πραγμάτων. Ασκ ολσούν τσιβιρινέκ. Χαρά σ’ εκείνον που ξέρει να τον γυρίζει, τον κόσμον αυτόν.



٭٭٭٭



Παρήλθεν ώρα. Ο κλήτωρ, όστις επεριπάτει εκεί τριγύρω, εσκέπτετο τι να είχε γίνει ο Δερβίσης, τον οποίον είχεν ιδεί να καταβαίνη εις την σήραγγα.

Πού να είναι;

Εις την ερώτησιν αυτήν την άφωνον απήντησε φωνή, ήχος, μέλος γλυκύ.

Ο ξένος μουσουλμάνος είχε παγώσει εκεί όπου εκάθητο κι ενύσταζε. Διά να ζεσταθεί, έβγαλε το νάι του και ήρχισε να παίζει τον τυχόντα ήχον, όστις του ήλθε κατ’ επιφοράν εις την μνήμην.

Νάι, νάι, γλυκύ.

Νάζι — κατά έν ζήτα ελαττούται.

Αύρα, ουρανός, άσμα γλυκερόν, μελιχρόν, αβρόν, μεθυστικόν.

Νάι, νάι.

Κατά δύο κοκκίδας, διαφέρει διά να είναι το Ναι, οπού είπεν ο Χριστός.

Το Ναι το ήμερον, το ταπεινόν, το πράον, το Ναι το φιλάνθρωπον.

Κάτω εις το βάθος, εις τον λάκκον, εις το βάραθρον, ως κελάρυσμα ρύακος εις το ρεύμα, φωνή εκ βαθέων αναβαίνουσα, ως μύρον, ως άχνη, ως ατμός, θρήνος, πάθος, μελωδία, ανερχομένη επί πτίλων αύρας νυκτερινής, αιρομένη μετάρσιος, πραεία, μειλιχία, άδολος, ψίθυρος, λιγεία, αναρριχωμένη εις τας ριπάς, χορδίζουσα τους αέρας, χαιρετίζουσα το αχανές, ικετεύουσα το άπειρον, παιδική, άκακος, ελισσομένη, φωνή παρθένου μοιρολογούσης, μινύρισμα πτηνού χειμαζομένου, λαχταρούντος την επάνοδον του έαρος.

Τα βαρέα τείχη και οι ογκώδεις κίονες του Θησείου, η στέγη η μεγαλοβριθής, δεν εξεπλάγησαν προς την φωνήν, προς το μέλος εκείνο. Την ενθυμούντο, την ανεγνώριζον. Και άλλοτε την είχον ακούσει. Και εις τους αιώνας της δουλείας και εις τους χρόνους της ακμής.

Η μουσική εκείνη δεν ήτο τόσον βάρβαρος, όσον υποτίθεται ότι είναι τα αστιατικά φύλα. Είχε στενήν συγγένειαν με τας αρχαίας αρμονίας, τας φρυγιστί και λυδιστί.

٭٭٭٭



Έφυγαν αι βαθείαι ώραι, και νυξ ήτο ακόμη, πεπρωμένη νυξ.

Ακόμη ήπλωνεν αύτη τα σκότη της, και ο σαλεπτσής έκρωζε διά να πωλήσει το εμπόρευμά του, και οι πετεινοί εζάρωναν εις τον ορνιθώνα. Το μικρόν παράθυρον έτριζε, και ο σαλεπτσής εξηκολούθει τουρκιστί τον διάλογόν του με τον Δερβίση, τον άστεγον, τον υπερόριον.

Προ ώρας ήδη είχε σιγήσει το άσμα το μυστηριώδες και μελιχρόν, το νάι είχε πέσει από την χείρα. Ο ουρανός, συννεφώδης, είχεν αρχίσει να βρέχει, έβρεξεν επ’ ολίγα λεπτά, είτα έπαυσεν. Ο κλήτωρ είχε γίνει άφαντος. Αιμωδιασμένος, βρεγμένος, κρυωμένος, ο Δερβίσης ανέβη εις τον επάνω κόσμον.

Επήρεν ένα δρομίσκον, κατέμπροσθεν του ιερού βήματος των Αγίων Ασωμάτων. Δρομίσκον τον οποίον η σεβαστή επιτροπή είχεν ονοματίσει, δηλαδή είχε γράψει επί πινακίδος ότι είναι οδός Λεπενιώτου.

Ο ίδιος ο Λεπενιώτης ο λεοντόκαρδος, όσον και αν έτρεφε φιλέκδικον πάθος διά τον φόνον του μεγάλου ήρωος, του αδελφού του, ανίσως το πνεύμα του περιεφοίτα εκεί, και ηδύνατο να ίδει τον άμοιρον Δερβίσην, διωγμένον, εξωρισμένον, ανέστιον, ριγούντα ανά την στενωπόν, έρποντα αναμέσον δύο σειρών παλαιών οικίσκων, θα τον εσπλαγχνίζετο.

Και ο σαλεπτσής τον ελυπήθη, και αντί πενταλέπτου του έδωκε να πίει σαλέπι διπλούν, μισό κουλούρι να βουτήξει, και άφησε τον γείτονα με το σάλι, τον σηκωθέντα προ μικρού από την ζεστήν κλίνην, να κρυώνει περιμένων εις το μικρόν παράθυρον.

— Έλα, σαλεπτσή, που να πάρει …

— Μπου ντουνιά …



٭٭٭٭



Την πρωίαν εκείνην έπιεν ο Δερβίσης σαλέπι, έφαγε και κουλούρι. Όλην την ημέραν τον έπαιρνε ο ύπνος όπου ετύχαινε να καθίσει.

Τας άλλας ημέρας, εξενυχτούσεν ακόμη εις το ολονύκτιον καφενείον, διά το οποίον είχε περάσει η πεπρωμένη νυξ. Έπινε μαστίχαν κι εκάπνιζε το τσιμπούκι του. Πότε-πότε έπαιζεν ακόμη το νάι.

Ύστερον, μετ’ ολίγας ημέρας, έγινεν άφαντος και δεν τον είδε πλέον κανείς. Ζει, απέθανε, περιπλανάται εις άλλα μέρη, ανεκλήθη από της εξορίας, επανέκαμψεν εις τον τόπον του;

Κανείς δεν ηξεύρει.

Ίσως την ώραν ταύτην ν’ ανέκτησε την εύνοιαν του ισχυρού Παδισάχ, ίσως να είναι μέγας και πολύς μεταξύ των Ουλεμάδων της Σταμπούλ, ίσως να διαπρέπει ως ιμάμης εις κανέν εξακουστόν τζαμίον.

Ίσως να είναι ευνοούμενος του Χαλίφη, αρχιουλεμάς, σεϊχουλισλάμης.

Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ.



(1896)

https://youtu.be/LchkyGq9a6M

Κατά πως φαίνεται οι Ρώσοι ήθελαν την απελευθέρωση περισσότερων ελληνικών εδαφών υπό την μορφή αυτόνομων ηγεμονιών (που σταδιακά θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλες και τελικά να ενωθούν σε μία Πανελλήνια Ένωση), αλλά οι (((Άγγλοι δανειστές))) ήθελαν μία μικρή και δήθεν ανεξάρτητη Ελλάδα.
Αργότερα είχαμε την δυνατότητα να επιλέξουμε ανάμεσα στην (ουσιαστική) αυτονομία (από την Οθωμανία) μέχρι τον Όλυμπο ή (ψεύτικη) ανεξαρτησία μέχρι τον Σπερχειό. Και διαλέξαμε...
Θα υπήρχαν σήμερα Αλβανία και Σκόπια αν είχαμε "ακούσει" τους Ρώσους; Μάλλον όχι.

https://infognomonpolitics.gr/2020/01/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-1824-%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%bb%ce%b1%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b5%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%bf/

What a better world we would be living in if the Grand Mosque at Mecca were broadcasting the poetry of Rumi and Hafez to all Muslims, rather than spewing Wahabi and Salafist ideology.

Ο τρόπος σκέψης του αρθρογράφου, συν τοις άλλοις, αν τον "μεταφράζαμε" στα ελληνικά: Μια Πανελλήνια Σύνθεση ...

4. Synthesizing Pan-Shi’ism with Pan-Iranism

In other words, a Renaissance of Iran’s leadership of the Islamic world ought not to be considered solely in terms of a Shi’ite victory in a sectarian war with Sunnis. Continued Iranian dominance across all Shi’ite Muslim territories is a necessary but not a sufficient condition for the renaissance of Iran as a civilization, one that is at least geopolitically on par with China in the rivalry to define the World Order of the twenty-first century. This return to superpower status also requires Iran reaching into Sunni parts of its civilizational sphere on the basis of a renaissance of the Iranian heritage.

Advocates of an Iranian Renaissance need to understand that an attempt to lobotomize Iran through a forced return to Zoroastrianism (as if it ever exclusively defined even the Pre-Islamic heritage of Iran) would sever Iran’s connection to the other countries in its civilizational sphere. Overthrowing the Islamic Republic would result in the shattering of the nation’s industrial infrastructure and economic system, the dissolution of its current military force, and possibly even violent attempts at secession on the part of ethnic minorities. This would definitively derail Iran from its track to becoming the core state of what is currently understood to be “Islamic Civilization” and what, over time, can be transformed back into Iranian Civilization. It would, in Alexander Dugin’s terms, ensure that Iran never becomes a pole in a multipolar world order. I say never because we do not have an infinite time frame wherein Iran’s reemergence as a world power, or even a superpower, can take place.

As I argued in World State of Emergency (Arktos 2017), convergent advancements in technology will face the human species as a whole with an apocalyptic singularity within the next thirty years. If Iran is to play a significant role in determining how these technologies are regulated and how the basic existential conditions of human life can be secured in the face of this potential singularity, and with a view to Iranian values, then Iran must reemerge as a world power within the next twenty years. The only way for that to happen is through a transformation of the current regime, not a chaotic regime change. The only concrete path to such global influence at the moment of what will be the greatest crisis ever faced by humanity, is for Iran to continue to consolidate control over the Middle East and Central Asia as the hegemon of the Islamic World.

The Iranian economist and political scientist, Dr. Hooshang Amirahmadi has characterized the Islamic Republic of Iran as having passed through several phases in its respective emphasis on Islamic versus Iranian identity. Initially, the regime began with an Islam–Islam ideology in 1980s, then shifted to an Islam–Iran position in the late 1990s into the early 2000s. Now as the discourse of many Iranian politicians across the country’s political spectrum, from Mahmoud Ahmadinejad to Javid Zarif, tends to emphasize a pride in the Iranian heritage and a defense of Iran’s national interest over Islamist rhetoric, the country is passing into an Iran-Islam phase. The point of culmination for this socio-political trajectory is an Iran-Iran phase that will also represent the full-blown realization of an Iranian Renaissance. Iranian society should pass into that phase in an organic fashion, after Iran has established its civilizational hegemony over the heart of the Islamic world – including control of the oil fields on the southern coast of the Persian Gulf and administration of the holy cities of Mecca and Medina. What a better world we would be living in if the Grand Mosque at Mecca were broadcasting the poetry of Rumi and Hafez to all Muslims, rather than spewing Wahabi and Salafist ideology.

https://arktos.com/2019/09/17/iranian-hegemony-in-the-islamic-world/

Ας μιλήσουμε για το Ιράν.



Οι περισσότεροι από τους Έλληνες γνωρίζουν τους Πέρσες μέσα από την Χολυγουντιανή ταινία και ό,τι θυμούνται από τα σχολικά τους χρόνια. Υπάρχει μία γενικευμένη σύγχυση λόγω της Ισλαμικής θρησκείας, κάτι που ενισχύεται από την Αμερικανική (και γενικώς την Δυτική) προπαγάνδα που παρουσιάζει το Ιράν σαν μία ακραίως ριζοσπαστική Ισλαμική χώρα. Και μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αυτή η λανθασμένη εικόνα που έχει η μάζα για το Ιράν γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους.

Η εικόνα που έχουμε στη Δύση με τα τζαμιά που στρατολογούν ακραίους τζιχαντιστές, τα no-go zones, τα μουσουλμανικά γκέτο, τον ISIS και τους αποκεφαλισμούς, προέρχεται από το το Σουνιτικό Ισλάμ που εκφράζει το μεγαλύτερο μέρος του Ισλαμικού κόσμου. Αυτές οι ακραίες εκφράσεις του Σουνιτικού Ισλάμ χρηματοδοτούνται από την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Πακιστάν και άλλους «φίλους» της Δύσης και των ΗΠΑ.

Το Σιιτικό Ιράν απέχει μακράν από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που εκφράζεται από το Σουνιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Ουαχαμπισμός, Σαλαφισμός κτλ). Στις περιοχές όπου επικρατεί το Σιιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Μεβλεβήδες, Μπεκτασήδες, Αλεβήδες, Αλαουίτες, Ισμαηλίτες κτλ) υπάρχει ανεκτικότητα προς τις υπόλοιπες θρησκείες και σεβασμός προς τις ατομικές ελευθερίες. Οι Χριστιανικές γιορτές εορτάζονται υπό απόλυτη ελευθερία στην Τεχεράνη και στη Δαμασκό, η Εβραϊκή κοινότητα υφίσταται και χαίρει πλήρους ελευθερίας στο Ιράν, κάτι που σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία είναι αδιανόητο. Ακόμη και η μαντίλα δεν επιβάλεται διά νόμου όπως προπαγανδιστικά διαδίδουν οι Δυτικές πηγές.

Το Ισλάμ επιβλήθηκε στην Περσία με την κατάκτησή της από τους Άραβες τον 7ο αιώνα. Έκτοτε οι Πέρσες υπέφεραν από το ακραίο Ισλάμ που τους επιβλήθηκε από τους Σουνίτες Άραβες και έπειτα από τους ομόδοξους Οθωμανούς. Υπό αυτές τις συνθήκες και την μακρόχρονη επιβολή του Ισλάμ, οι Πέρσες κατάφεραν να εξιρανίσουν τη θρησκεία που τους επιβλήθηκε, εμπλουτίζοντάς την με τον μακραίωνο πολιτισμό που έφερε αυτός ο λαμπρός λαός. Το Σιιτικό Ισλάμ συνέδεσε άψογα τον Περσικό πολιτισμό και την φιλοσοφία του με το Ισλάμ (όπως ακριβώς έκανε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τον Χριστιανισμό), επανιδρύοντας τον 18ο αιώνα μία νέα Περσική Αυτοκρατορία, αυτή τη φορά μουσουλμανική.

Έκτοτε, το Ιράν πολεμάει τον ίδιο εχθρό που απειλεί και την Δύση: το Σουνιτικό Ισλάμ. Οι Σουνίτες Οθωμανοί είχαν κοινό μέτωπο εναντίον της Ευρώπης και της Περσίας, οι Σουνίτες Μόγγολοι (Τζέκις Χαν, Ταμερλάνος) νωρίτερα είχαν επίσης μέτωπο με την Περσική Αυτοκρατορία, ακόμη και σήμερα με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή οι Σιίτες σε Λίβανο και Συρία υπερασπίζονται τους Χριστιανούς και πολεμούν εναντίον του ISIS. Οι εικόνες με τις μαντιλοφορούσες γυναίκες και η δήθεν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανήκουν στα πλαίσια του επικοινωνιακού πολέμου (προπαγάνδα) που έχει εξαπολύσει η Δύση (κυρίως ΗΠΑ και ΕΕ) για την χειραγώγηση των μαζών.

Με την ένταση των τελευταίων ημερών στις Ιρανοαμερικανικές σχέσεις πολλοί βιάστηκαν να πάρουν θέση υπέρ των ΗΠΑ παρασυρόμενοι από τον δικαιολογημένο αντι-ισλαμισμό των καιρών μας, πιστεύοντας λανθασμένα πως το Ιραν είναι μέρος του Ισλαμικού φανατισμού που απειλεί την Δύση. Εξ αιτίας της άγνοιας που έχουν κάποιοι σχετικά με τα δόγματα του Ισλάμ, βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τους πολιτισμένους Ιρανούς με τα ισλαμοπιθίκια του Σουνιτικού Ισλάμ.

Κακά τα ψέματα, όταν σήμερα κάποιος λέει «Δυτικός πολιτισμός» δεν εννοεί τον Βάγκνερ, τον Πλάτωνα και τον Σέξπηρ, αλλά τα Gay Pride, τους 9χρονους Drug Queens και τα ανοιχτά σύνορα. Και ανάμεσα στην σημερινή παρακμή της Δύσεως και το παραδοσιοκρατικό Ιράν, οι πραγματικές Αξίες του Δυτικού πολιτισμού εκφράζονται περισσότερο από το Ιράν παρά από τις γκέι παρελάσεις...

http://dimitrios-tsikas.blogspot.com/2020/01/blog-post.html

Όταν με ρωτάνε:
"Πού την είδες την ιρανική επιρροή στον ευρωπαϊκό πολιτισμό;"

https://youtu.be/DHrXtV5Ck7E

Ο Soleimani ήταν πιο πολύτιμος στην πολιτική απ’ όσο στον πόλεμο

http://www.anixneuseis.gr/%CE%BF-soleimani-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1/

The Return of Zarathustra, Part I

JASON REZA JORJANI

Zarathustra was the first archeofuturist. Ahura Mazda is the prototype of Prometheus, and an Iranian visionary is the true father of what you are used to calling your “Faustian civilization.”

https://www.altright.com/2016/07/19/the-return-of-zarathustra-part-i/

Ίων Δραγούμης, "Αναρχοεθνικιστής" long before it was cool.

«Εγώ βλέπω στους Έλληνες την κρυμμένη δύναμη, γυρεύοντας καινούργια καλούπια, να φτιάσουν στην Ανατολή ανατολικό κράτος ή ανατολική ομοσπονδία από κράτη όπου, στο καθένα, μέσα να μπορεί να ζει αυτόνομα ή αλλόφυλη ανατολική κοινότητα. Έγινε εν μέρει και γίνεται ολοένα η αποκατάσταση των ανατολικών εθνών σε κράτη ανεξάρτητα, πρώτο στάδιο σύμφωνο με το σύγχρονο δόγμα των εθνικοτήτων.
Έπειτα θα ΄ρθουν καταποδιαστά η αυτονόμηση των περιφερειών σε καθένα από τα εθνικά κράτη και η αυτονόμηση των κοινοτήτων σε κάθε περιφέρεια, θα κολλήσει απάνω σ αυτή την οργάνωση της Ανατολής η οργάνωση των εργατών προς κάποια καθολικότερη κατανοή του πλούτου (νέα οικονομική οργάνωση της κοινωνίας χωρίς συγκέντρωση του κεφαλαίου στα χέρια μερικών), συνεργατικοί συνεταιρισμοί, πίστης, παραγωγής και κατανάλωσης και θα βγει απ αυτά όλη η μεταμόρφωση του κράτους, με δυο βάσεις α) την κοινότητα αυτόνομη και β) τους συνεργατικούς συνεταιρισμούς. (Κράτος: ομοσπονδία αυτόνομων κοινοτήτων, περιφερειών εθνολογικών των τωρινών κρατών, εθνικών μικτών με σύνδεσμο οικονομικών συμφερόντων συνεργατικών)».

Ι. Δραγούμης, Φύλλα Ημερολογίου

A few countries are more than mere nations. They have been translated from the earthly plane into the spectral geography of ideas.

Iran is a civilization that includes a number of different cultures and languages that hang together around a core defined by the Persian language and imperial heritage. Besides the Persian heartland, Iranian Civilization encompasses Kurdistan (including the parts of it in the artificial states of Turkey and Iraq), the Caucasus (especially northern Azerbaijan and Ossetia), Greater Tajikistan (including northern Afghanistan and Eastern Uzbekistan), the Pashtun territories (in the failed state of Afghanistan), and Baluchistan (including the parts of it inside the artificial state of Pakistan). As we shall see, Iranian Civilization deeply impacted Western Civilization, with which it shares common Indo-European roots. There are still a few countries in Europe that are so fundamentally defined by the legacy of the Iranian Alans, Sarmatians, or Scythians that they really belong within the scope of Iranian, rather than European or Western Civilization.

The narod of a civilization can change. If Western Civilization were to prove capable of salvaging itself and reasserting its global dominance in the form of a planetary American Empire, this would no doubt involve a shift to the English language and the Anglo-Saxon ethnicity as the Western narod. The lack of a clear narod in Western Civilization at present is symptomatic of its decline and dissolution following the intra-civilizational war that prevented Greater Germany from becoming the ethno-linguistic core of the entire West. A very strong argument could be made that Germany and the German language were long destined to succeed Italy in this role, which Italy still plays to some extent through the Vatican’s patronage of Latin and the Roman Catholic faith. The alliance of Hitler with Mussolini could have prepared for such a transition. If, for whatever reason, Latin America were to one day become the refuge of Europeans and even Anglo-Saxons fleeing Europe and North America, there would be a very good chance that the Spaniard ethnicity and the Spanish language would become the narod of Western Civilization following this transformative crisis.

For more than 2,500 years, the Persian ethnicity and language have defined the core identity of Iranian Civilization. That was not lost on all of the various Europeans who dealt with Iran as an imperial rival from the days of the classical Greeks, to the pagan Romans, to the Byzantines, the British, the French, and the Russians. All of them, without exception, always referred to all of Iran and its entire civilizational sphere as “Persia” or the “Persian Empire.” Friedrich Nietzsche wished that the Persians would have successfully conquered the Greeks because he believed that they could have gone on to become better guardians of Europe than the Romans proved to be. Nietzsche claimed that “only the Persians have a philosophy of history.” He recognized that historical consciousness, of the Hegelian type, begins with Zarathustra’s future-oriented evolutionary concept of successive historical epochs leading up to an unprecedented end of history.

https://arktos.com/2019/09/01/the-leviathan-of-iranian-civilization/

Υπογεννητικότητα – Η βραδυφλεγής βόμβα
08/11/2018ΕΛΛΑΔΑNo Commenton Υπογεννητικότητα – Η βραδυφλεγής βόμβα

«…Εάν οι συνδαιτημόνες στριμωχτούν και του παραχωρήσουν θέση (του ακάλεστου), άλλοι παρείσακτοι θα εμφανισθούν αμέσως και θα ζητήσουν την ίδια εύνοια. Η φήμη ότι υπάρχουν τρόφιμα για όσους προσέρχονται θα γεμίσει την αίθουσα με πολυάριθμους επαίτες». Κάπως έτσι περιέγραφε το 1798 το δημογραφικό πρόβλημα του κόσμου ο Άγγλος οικονομολόγος Μάλθους στο «Δοκίμιο περί των αρχών του πληθυσμού».

του Ηλία Γιαννακόπουλου

https://cognoscoteam.gr/%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b7-%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b4%cf%85%cf%86%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%ae%cf%82-%ce%b2%cf%8c%ce%bc/

Πάτα Παύση στο 2:40

https://youtu.be/_obQs6rRT5Q

"Ο μεγάλος Ιρανός ποιητής για τη ματαιότητα των πραγμάτων, τη μεγαλοσύνη της στιγμής και το νόμο του εφήμερου.

Από τον Νικόλα - Νταμόν Παπαδημητρίου

Ο Ομάρ Καγιάμ έμαθε από πολύ νωρίς τον νόμο του εφήμερου, τη ματαιότητα των πραγμάτων, τη μεγαλοσύνη της στιγμής. Σε ηλικία μικρότερη από τα τριάντα ήταν ήδη διάσημος ως ”ασύγκριτος γνώστης”, γεωμέτρης, αστρονόμος, μαθηματικός, φυσικός, φιλόσοφος και γιατρός, ένα ανοιχτό μυαλό που κατάφερε με ευκολία να συντάξει το ”Εγχειρίδιο των Φυσικών Επιστημών” όπου στα κεφάλαια Ύπαρξη και Άτομο και Υποχρέωση προσπαθεί να ανακαλύψει μια μέθοδο για να ορίσει τον προσανατολισμό και την αιτία των ηθικών διαφορών μεταξύ των τόπων. Γεννήθηκε το 1048 στην πόλη Νισαχπούρ του Χορασάν της Περσίας και πέθανε το 1123."

Από το Άβαλον των Τεχνών

https://avalonofthearts.gr/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81-%ce%ba%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bc/

https://youtu.be/fmHyVqj6vL4