Κατά πως φαίνεται οι Ρώσοι ήθελαν την απελευθέρωση περισσότερων ελληνικών εδαφών υπό την μορφή αυτόνομων ηγεμονιών (που σταδιακά θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλες και τελικά να ενωθούν σε μία Πανελλήνια Ένωση), αλλά οι (((Άγγλοι δανειστές))) ήθελαν μία μικρή και δήθεν ανεξάρτητη Ελλάδα.
Αργότερα είχαμε την δυνατότητα να επιλέξουμε ανάμεσα στην (ουσιαστική) αυτονομία (από την Οθωμανία) μέχρι τον Όλυμπο ή (ψεύτικη) ανεξαρτησία μέχρι τον Σπερχειό. Και διαλέξαμε...
Θα υπήρχαν σήμερα Αλβανία και Σκόπια αν είχαμε "ακούσει" τους Ρώσους; Μάλλον όχι.

https://infognomonpolitics.gr/2020/01/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-1824-%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%bb%ce%b1%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b5%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%bf/

What a better world we would be living in if the Grand Mosque at Mecca were broadcasting the poetry of Rumi and Hafez to all Muslims, rather than spewing Wahabi and Salafist ideology.

Ο τρόπος σκέψης του αρθρογράφου, συν τοις άλλοις, αν τον "μεταφράζαμε" στα ελληνικά: Μια Πανελλήνια Σύνθεση ...

4. Synthesizing Pan-Shi’ism with Pan-Iranism

In other words, a Renaissance of Iran’s leadership of the Islamic world ought not to be considered solely in terms of a Shi’ite victory in a sectarian war with Sunnis. Continued Iranian dominance across all Shi’ite Muslim territories is a necessary but not a sufficient condition for the renaissance of Iran as a civilization, one that is at least geopolitically on par with China in the rivalry to define the World Order of the twenty-first century. This return to superpower status also requires Iran reaching into Sunni parts of its civilizational sphere on the basis of a renaissance of the Iranian heritage.

Advocates of an Iranian Renaissance need to understand that an attempt to lobotomize Iran through a forced return to Zoroastrianism (as if it ever exclusively defined even the Pre-Islamic heritage of Iran) would sever Iran’s connection to the other countries in its civilizational sphere. Overthrowing the Islamic Republic would result in the shattering of the nation’s industrial infrastructure and economic system, the dissolution of its current military force, and possibly even violent attempts at secession on the part of ethnic minorities. This would definitively derail Iran from its track to becoming the core state of what is currently understood to be “Islamic Civilization” and what, over time, can be transformed back into Iranian Civilization. It would, in Alexander Dugin’s terms, ensure that Iran never becomes a pole in a multipolar world order. I say never because we do not have an infinite time frame wherein Iran’s reemergence as a world power, or even a superpower, can take place.

As I argued in World State of Emergency (Arktos 2017), convergent advancements in technology will face the human species as a whole with an apocalyptic singularity within the next thirty years. If Iran is to play a significant role in determining how these technologies are regulated and how the basic existential conditions of human life can be secured in the face of this potential singularity, and with a view to Iranian values, then Iran must reemerge as a world power within the next twenty years. The only way for that to happen is through a transformation of the current regime, not a chaotic regime change. The only concrete path to such global influence at the moment of what will be the greatest crisis ever faced by humanity, is for Iran to continue to consolidate control over the Middle East and Central Asia as the hegemon of the Islamic World.

The Iranian economist and political scientist, Dr. Hooshang Amirahmadi has characterized the Islamic Republic of Iran as having passed through several phases in its respective emphasis on Islamic versus Iranian identity. Initially, the regime began with an Islam–Islam ideology in 1980s, then shifted to an Islam–Iran position in the late 1990s into the early 2000s. Now as the discourse of many Iranian politicians across the country’s political spectrum, from Mahmoud Ahmadinejad to Javid Zarif, tends to emphasize a pride in the Iranian heritage and a defense of Iran’s national interest over Islamist rhetoric, the country is passing into an Iran-Islam phase. The point of culmination for this socio-political trajectory is an Iran-Iran phase that will also represent the full-blown realization of an Iranian Renaissance. Iranian society should pass into that phase in an organic fashion, after Iran has established its civilizational hegemony over the heart of the Islamic world – including control of the oil fields on the southern coast of the Persian Gulf and administration of the holy cities of Mecca and Medina. What a better world we would be living in if the Grand Mosque at Mecca were broadcasting the poetry of Rumi and Hafez to all Muslims, rather than spewing Wahabi and Salafist ideology.

https://arktos.com/2019/09/17/iranian-hegemony-in-the-islamic-world/

Ας μιλήσουμε για το Ιράν.



Οι περισσότεροι από τους Έλληνες γνωρίζουν τους Πέρσες μέσα από την Χολυγουντιανή ταινία και ό,τι θυμούνται από τα σχολικά τους χρόνια. Υπάρχει μία γενικευμένη σύγχυση λόγω της Ισλαμικής θρησκείας, κάτι που ενισχύεται από την Αμερικανική (και γενικώς την Δυτική) προπαγάνδα που παρουσιάζει το Ιράν σαν μία ακραίως ριζοσπαστική Ισλαμική χώρα. Και μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αυτή η λανθασμένη εικόνα που έχει η μάζα για το Ιράν γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους.

Η εικόνα που έχουμε στη Δύση με τα τζαμιά που στρατολογούν ακραίους τζιχαντιστές, τα no-go zones, τα μουσουλμανικά γκέτο, τον ISIS και τους αποκεφαλισμούς, προέρχεται από το το Σουνιτικό Ισλάμ που εκφράζει το μεγαλύτερο μέρος του Ισλαμικού κόσμου. Αυτές οι ακραίες εκφράσεις του Σουνιτικού Ισλάμ χρηματοδοτούνται από την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Πακιστάν και άλλους «φίλους» της Δύσης και των ΗΠΑ.

Το Σιιτικό Ιράν απέχει μακράν από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που εκφράζεται από το Σουνιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Ουαχαμπισμός, Σαλαφισμός κτλ). Στις περιοχές όπου επικρατεί το Σιιτικό Ισλάμ και τα ρεύματά του (Μεβλεβήδες, Μπεκτασήδες, Αλεβήδες, Αλαουίτες, Ισμαηλίτες κτλ) υπάρχει ανεκτικότητα προς τις υπόλοιπες θρησκείες και σεβασμός προς τις ατομικές ελευθερίες. Οι Χριστιανικές γιορτές εορτάζονται υπό απόλυτη ελευθερία στην Τεχεράνη και στη Δαμασκό, η Εβραϊκή κοινότητα υφίσταται και χαίρει πλήρους ελευθερίας στο Ιράν, κάτι που σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία είναι αδιανόητο. Ακόμη και η μαντίλα δεν επιβάλεται διά νόμου όπως προπαγανδιστικά διαδίδουν οι Δυτικές πηγές.

Το Ισλάμ επιβλήθηκε στην Περσία με την κατάκτησή της από τους Άραβες τον 7ο αιώνα. Έκτοτε οι Πέρσες υπέφεραν από το ακραίο Ισλάμ που τους επιβλήθηκε από τους Σουνίτες Άραβες και έπειτα από τους ομόδοξους Οθωμανούς. Υπό αυτές τις συνθήκες και την μακρόχρονη επιβολή του Ισλάμ, οι Πέρσες κατάφεραν να εξιρανίσουν τη θρησκεία που τους επιβλήθηκε, εμπλουτίζοντάς την με τον μακραίωνο πολιτισμό που έφερε αυτός ο λαμπρός λαός. Το Σιιτικό Ισλάμ συνέδεσε άψογα τον Περσικό πολιτισμό και την φιλοσοφία του με το Ισλάμ (όπως ακριβώς έκανε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τον Χριστιανισμό), επανιδρύοντας τον 18ο αιώνα μία νέα Περσική Αυτοκρατορία, αυτή τη φορά μουσουλμανική.

Έκτοτε, το Ιράν πολεμάει τον ίδιο εχθρό που απειλεί και την Δύση: το Σουνιτικό Ισλάμ. Οι Σουνίτες Οθωμανοί είχαν κοινό μέτωπο εναντίον της Ευρώπης και της Περσίας, οι Σουνίτες Μόγγολοι (Τζέκις Χαν, Ταμερλάνος) νωρίτερα είχαν επίσης μέτωπο με την Περσική Αυτοκρατορία, ακόμη και σήμερα με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή οι Σιίτες σε Λίβανο και Συρία υπερασπίζονται τους Χριστιανούς και πολεμούν εναντίον του ISIS. Οι εικόνες με τις μαντιλοφορούσες γυναίκες και η δήθεν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανήκουν στα πλαίσια του επικοινωνιακού πολέμου (προπαγάνδα) που έχει εξαπολύσει η Δύση (κυρίως ΗΠΑ και ΕΕ) για την χειραγώγηση των μαζών.

Με την ένταση των τελευταίων ημερών στις Ιρανοαμερικανικές σχέσεις πολλοί βιάστηκαν να πάρουν θέση υπέρ των ΗΠΑ παρασυρόμενοι από τον δικαιολογημένο αντι-ισλαμισμό των καιρών μας, πιστεύοντας λανθασμένα πως το Ιραν είναι μέρος του Ισλαμικού φανατισμού που απειλεί την Δύση. Εξ αιτίας της άγνοιας που έχουν κάποιοι σχετικά με τα δόγματα του Ισλάμ, βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τους πολιτισμένους Ιρανούς με τα ισλαμοπιθίκια του Σουνιτικού Ισλάμ.

Κακά τα ψέματα, όταν σήμερα κάποιος λέει «Δυτικός πολιτισμός» δεν εννοεί τον Βάγκνερ, τον Πλάτωνα και τον Σέξπηρ, αλλά τα Gay Pride, τους 9χρονους Drug Queens και τα ανοιχτά σύνορα. Και ανάμεσα στην σημερινή παρακμή της Δύσεως και το παραδοσιοκρατικό Ιράν, οι πραγματικές Αξίες του Δυτικού πολιτισμού εκφράζονται περισσότερο από το Ιράν παρά από τις γκέι παρελάσεις...

http://dimitrios-tsikas.blogspot.com/2020/01/blog-post.html

Όταν με ρωτάνε:
"Πού την είδες την ιρανική επιρροή στον ευρωπαϊκό πολιτισμό;"

https://youtu.be/DHrXtV5Ck7E

Ο Soleimani ήταν πιο πολύτιμος στην πολιτική απ’ όσο στον πόλεμο

http://www.anixneuseis.gr/%CE%BF-soleimani-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1/

The Return of Zarathustra, Part I

JASON REZA JORJANI

Zarathustra was the first archeofuturist. Ahura Mazda is the prototype of Prometheus, and an Iranian visionary is the true father of what you are used to calling your “Faustian civilization.”

https://www.altright.com/2016/07/19/the-return-of-zarathustra-part-i/

Ίων Δραγούμης, "Αναρχοεθνικιστής" long before it was cool.

«Εγώ βλέπω στους Έλληνες την κρυμμένη δύναμη, γυρεύοντας καινούργια καλούπια, να φτιάσουν στην Ανατολή ανατολικό κράτος ή ανατολική ομοσπονδία από κράτη όπου, στο καθένα, μέσα να μπορεί να ζει αυτόνομα ή αλλόφυλη ανατολική κοινότητα. Έγινε εν μέρει και γίνεται ολοένα η αποκατάσταση των ανατολικών εθνών σε κράτη ανεξάρτητα, πρώτο στάδιο σύμφωνο με το σύγχρονο δόγμα των εθνικοτήτων.
Έπειτα θα ΄ρθουν καταποδιαστά η αυτονόμηση των περιφερειών σε καθένα από τα εθνικά κράτη και η αυτονόμηση των κοινοτήτων σε κάθε περιφέρεια, θα κολλήσει απάνω σ αυτή την οργάνωση της Ανατολής η οργάνωση των εργατών προς κάποια καθολικότερη κατανοή του πλούτου (νέα οικονομική οργάνωση της κοινωνίας χωρίς συγκέντρωση του κεφαλαίου στα χέρια μερικών), συνεργατικοί συνεταιρισμοί, πίστης, παραγωγής και κατανάλωσης και θα βγει απ αυτά όλη η μεταμόρφωση του κράτους, με δυο βάσεις α) την κοινότητα αυτόνομη και β) τους συνεργατικούς συνεταιρισμούς. (Κράτος: ομοσπονδία αυτόνομων κοινοτήτων, περιφερειών εθνολογικών των τωρινών κρατών, εθνικών μικτών με σύνδεσμο οικονομικών συμφερόντων συνεργατικών)».

Ι. Δραγούμης, Φύλλα Ημερολογίου

A few countries are more than mere nations. They have been translated from the earthly plane into the spectral geography of ideas.

Iran is a civilization that includes a number of different cultures and languages that hang together around a core defined by the Persian language and imperial heritage. Besides the Persian heartland, Iranian Civilization encompasses Kurdistan (including the parts of it in the artificial states of Turkey and Iraq), the Caucasus (especially northern Azerbaijan and Ossetia), Greater Tajikistan (including northern Afghanistan and Eastern Uzbekistan), the Pashtun territories (in the failed state of Afghanistan), and Baluchistan (including the parts of it inside the artificial state of Pakistan). As we shall see, Iranian Civilization deeply impacted Western Civilization, with which it shares common Indo-European roots. There are still a few countries in Europe that are so fundamentally defined by the legacy of the Iranian Alans, Sarmatians, or Scythians that they really belong within the scope of Iranian, rather than European or Western Civilization.

The narod of a civilization can change. If Western Civilization were to prove capable of salvaging itself and reasserting its global dominance in the form of a planetary American Empire, this would no doubt involve a shift to the English language and the Anglo-Saxon ethnicity as the Western narod. The lack of a clear narod in Western Civilization at present is symptomatic of its decline and dissolution following the intra-civilizational war that prevented Greater Germany from becoming the ethno-linguistic core of the entire West. A very strong argument could be made that Germany and the German language were long destined to succeed Italy in this role, which Italy still plays to some extent through the Vatican’s patronage of Latin and the Roman Catholic faith. The alliance of Hitler with Mussolini could have prepared for such a transition. If, for whatever reason, Latin America were to one day become the refuge of Europeans and even Anglo-Saxons fleeing Europe and North America, there would be a very good chance that the Spaniard ethnicity and the Spanish language would become the narod of Western Civilization following this transformative crisis.

For more than 2,500 years, the Persian ethnicity and language have defined the core identity of Iranian Civilization. That was not lost on all of the various Europeans who dealt with Iran as an imperial rival from the days of the classical Greeks, to the pagan Romans, to the Byzantines, the British, the French, and the Russians. All of them, without exception, always referred to all of Iran and its entire civilizational sphere as “Persia” or the “Persian Empire.” Friedrich Nietzsche wished that the Persians would have successfully conquered the Greeks because he believed that they could have gone on to become better guardians of Europe than the Romans proved to be. Nietzsche claimed that “only the Persians have a philosophy of history.” He recognized that historical consciousness, of the Hegelian type, begins with Zarathustra’s future-oriented evolutionary concept of successive historical epochs leading up to an unprecedented end of history.

https://arktos.com/2019/09/01/the-leviathan-of-iranian-civilization/

Υπογεννητικότητα – Η βραδυφλεγής βόμβα
08/11/2018ΕΛΛΑΔΑNo Commenton Υπογεννητικότητα – Η βραδυφλεγής βόμβα

«…Εάν οι συνδαιτημόνες στριμωχτούν και του παραχωρήσουν θέση (του ακάλεστου), άλλοι παρείσακτοι θα εμφανισθούν αμέσως και θα ζητήσουν την ίδια εύνοια. Η φήμη ότι υπάρχουν τρόφιμα για όσους προσέρχονται θα γεμίσει την αίθουσα με πολυάριθμους επαίτες». Κάπως έτσι περιέγραφε το 1798 το δημογραφικό πρόβλημα του κόσμου ο Άγγλος οικονομολόγος Μάλθους στο «Δοκίμιο περί των αρχών του πληθυσμού».

του Ηλία Γιαννακόπουλου

https://cognoscoteam.gr/%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b7-%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b4%cf%85%cf%86%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%ae%cf%82-%ce%b2%cf%8c%ce%bc/

Πάτα Παύση στο 2:40

https://youtu.be/_obQs6rRT5Q

"Ο μεγάλος Ιρανός ποιητής για τη ματαιότητα των πραγμάτων, τη μεγαλοσύνη της στιγμής και το νόμο του εφήμερου.

Από τον Νικόλα - Νταμόν Παπαδημητρίου

Ο Ομάρ Καγιάμ έμαθε από πολύ νωρίς τον νόμο του εφήμερου, τη ματαιότητα των πραγμάτων, τη μεγαλοσύνη της στιγμής. Σε ηλικία μικρότερη από τα τριάντα ήταν ήδη διάσημος ως ”ασύγκριτος γνώστης”, γεωμέτρης, αστρονόμος, μαθηματικός, φυσικός, φιλόσοφος και γιατρός, ένα ανοιχτό μυαλό που κατάφερε με ευκολία να συντάξει το ”Εγχειρίδιο των Φυσικών Επιστημών” όπου στα κεφάλαια Ύπαρξη και Άτομο και Υποχρέωση προσπαθεί να ανακαλύψει μια μέθοδο για να ορίσει τον προσανατολισμό και την αιτία των ηθικών διαφορών μεταξύ των τόπων. Γεννήθηκε το 1048 στην πόλη Νισαχπούρ του Χορασάν της Περσίας και πέθανε το 1123."

Από το Άβαλον των Τεχνών

https://avalonofthearts.gr/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81-%ce%ba%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bc/

https://youtu.be/fmHyVqj6vL4

Από τη διαμεσολάβηση στη συνάντηση Μιτεράν-Καντάφι στο περιθώριο των εξελίξεων στη Λιβύη

Από Militaire News

Η φωτογραφία είναι από την συνάντηση Μιτεράν-Καντάφι σε ελληνικό έδαφος το 1984. Η συνάντηση έγινε με διαμεσολάβηση της Ελλάδας και του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Χλευάστηκε από τον αντιπολιτευόμενο Τύπο της εποχής που θεωρούσε περίπου…ξυπόλητο τον Καντάφι.
Τα χρόνια πέρασαν οι ηγέτες “παλαιάς κοπής” που δεν μας άρεσαν όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγαν… Όσοι τους διαδέχτηκαν είχαν πάντα την εμμονή να αποδείξουν ότι είναι “πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους” και θεωρούσαν περίπου…άχρηστες τις γέφυρες που είχε χτίσει με κόπο η Ελλάδα στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.


Το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα, όπου όλοι συζητούν σχεδόν με όλους κι εμείς απλά παρακολουθούμε, θέτοντας χαμηλόφωνα το ερώτημα “γιατί δεν μας καλείται”…. Στο μεταξύ ασχολούμαστε ακόμη με την τύχη της Βενεζουέλας και τον καημό μας…Τον Γκουαϊδό.

https://www.militaire.gr/apo-ti-diamesolavisi-sti-synantisi-miteran-kantafi-sto-perithorio-ton-exelixeon-sti-livyi/

Πολιτική Ανυπακοή

Η πολιτική ορθότητα ως απειλή
1 June 20135
Facebook239Facebook MessengerTwitterEmailPrint
Η μόδα της «πολιτικής ορθότητας» έχει έρθει προ πολλού και στη χώρα μας. Είχε ξεκινήσει πριν από μερικές δεκαετίες στις Η.Π.Α. ως απόπειρα καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι σε θεωρούμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (μαύρους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες κτλ.) και για το σκοπό αυτό κρίθηκε σκόπιμη η χρήση «ουδέτερων» και ανώδυνων εκφράσεων σχετικά με τις ομάδες αυτές (για παράδειγμα «έγχρωμος» αντί «μαύρος»). Ως εδώ, κανένας λογικός άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δε θα είχε την παραμικρή αντίρρηση. Γρήγορα όμως η όλη κίνηση, παρά τις αρχικές αξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε υπέρμετρα και εξετράπη σε υπερβολές, για να εξελιχτεί τελικά σε de facto φίμωση της γλώσσας με μια σειρά απλές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν και υπογραμμίστηκαν κατά κόρον ορισμένες αρνητικά φορτισμένες και άκρως δυσφημιστικές λέξεις (ανισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κτλ.). Και ταυτόχρονα οι λέξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξίτηλα κοινωνικοπολιτικά στίγματα, το καθένα από τα οποία ήταν και με το παραπάνω αρκετό για να καταδικάσει σε «λιθοβολισμό» ή να οδηγήσει σε «θάψιμο» κάθε ανυπακοή ή παρέκκλιση.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι πάντες απέφυγαν επιμελώς να προσδιορίσουν επακριβώς το νοηματικό περιεχόμενό των παραπάνω λέξεων. Αντίθετα, το περιεχόμενό τους εμφανίστηκε σκοπίμως θολό, υπέρμετρα διευρυμένο και παλινδρομικά κινούμενο ανάμεσα στην κυριολεξία και τη μεταφορά, κάτι που ευνοεί το συνθηματολογικό καταγγελτικό λόγο[1]. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στην έντεχνα προωθούμενη σύγχυση μπορεί κανείς ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με το τι τον εξυπηρετεί και τι τον συμφέρει, να καταγγείλει, για παράδειγμα, οποιονδήποτε ως σεξιστή, ως ξενόφοβο ή ως ρατσιστή! Πρόκειται για κακοποίηση της σημασίας των λέξεων, που είναι εκδήλωση παρακμής του πολιτικού ήθους[2]. Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, συσκοτίζεται η ορθή αντίληψη για τα πράγματα, εμποδίζεται η ομαλή ένταξη στον αντικειμενικό κόσμο και διαταράσσεται η αρμονική σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε, μέσα στη σύγχυση που καλλιεργείται συστηματικά: α) υποχρεώνεται κανείς να δεχτεί ως αλήθειες ορισμένα κραυγαλέα ψεύδη, β) στερείται το δικαίωμα της διαφωνίας και της διαμαρτυρίας και γ) καταντά εύκολο και ανήμπορο θύμα μεθοδεύσεων που σχεδιάζονται από οργανωμένες μειοψηφίες και προωθούνται με τη διαδικασία της στοχευμένης τρομοκράτησης.

Με την απειλή, λοιπόν, της επικόλλησης μιας ή περισσότερων από αυτές τις ονειδιστικές «ετικέτες», υποχρεώνεται εκ των προτέρων σε σιγή κάθε ανυπόταχτη σκέψη, κάθε αντίθετη γνώμη, κάθε εύλογη διαμαρτυρία, κάθε προσήλωση τόσο σε θεμελιώδεις μορφές οργανωμένης συλλογικότητας (οικογένεια, θρησκεία, πατρίδα, έθνος) όσο και σε αξίες, αρχές, πεποιθήσεις, παραδοχές, πολιτιστική ιδιοπροσωπία κτλ. Οι επικαλούμενοι την πολιτική ορθότητα αυτά όλα τα υποβαθμίζουν, τα αποδομούν, τα απαξιώνουν και τα ευτελίζουν χαρακτηρίζοντάς τα θλιβερά κατάλοιπα σκοταδιστικών προσκολλήσεων και εμμονών. Επομένως, με τη μέθοδο του προκαταβολικού διασυρμού κάθε υπόνοια παρέκκλισης από την επίσημη και καθαγιασμένη «γραμμή» καταπνίγεται στη γένεσή της. Σταδιακά και ανεπαίσθητα, μέσω της ελεγχόμενης χρήσης της γλώσσας, η πολιτική ορθότητα φιμώνει την ελεύθερη έκφραση της σκέψης και μέσω μιας ισοπεδωτικής αντίληψης για την ισότητα και ενός δημαγωγικού (δηλαδή υποκριτικού) εκδημοκρατισμού αστυνομεύει τη συμπεριφορά.

Παραθέτουμε πρόχειρα τρεις άνισης βαρύτητας και φαινομενικώς άσχετες μεταξύ τους περιπτώσεις, στις οποίες όμως οι αντιλήψεις και οι πρακτικές της πολιτικής ορθότητας εμφανίζονται κατά τρόπο χαρακτηριστικό:

1. Το Φεβρουάριο του 1993 πραγματοποιήθηκε στο Κολέγιο Wellesley της Μασαχουσέτης διάλεξη από τον φερόμενο ως «διακεκριμένο Αιγυπτιολόγο» Yosef A.A. ben Yohannan. Ο ομιλητής, απηχώντας τις θεωρίες του «αφροκεντρισμού» (δηλαδή της πνευματικής κίνησης που θεωρεί κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού τη Μαύρη Αφρική και αντιμετωπίζει τους Έλληνες ως «κλέφτες» και σφετεριστές της προσφοράς της), υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι ο Αριστοτέλης μετέβη στην Αίγυπτο και «σύλησε» πνευματικά τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για να συγγράψει τα δικά του έργα. Τότε η παριστάμενη καθηγήτρια των κλασικών σπουδών Mary Lefkowitz, η οποία με δύο βιβλία, με επιστημονικά άρθρα στον αμερικανικό και τον ευρωπαϊκό τύπο αλλά και με καταχωρίσεις στο Internet θα αποδείξει με καταλυτικά επιχειρήματα ότι ο αφροκεντρισμός αποτελεί από επιστημονική άποψη μια εντελώς ανυπόστατη και παιδαριώδη κατασκευή, ρώτησε τον ομιλητή πώς μπορεί να υποστηρίζει παρόμοιες ανακρίβειες τη στιγμή κατά την οποία είναι ιστορικώς αναμφισβήτητο ότι: α) ο Αριστοτέλης ουδέποτε πάτησε το πόδι του στην Αίγυπτο και β) η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ιδρύθηκε…μετά το θάνατο του φιλοσόφου! Το αποτέλεσμα της παρέμβασης ήταν ο ομιλητής να αρνηθεί να απαντήσει και να κατηγορήσει απλώς την καθηγήτρια για εμπάθεια και εχθρότητα προς το μαύρο πληθυσμό, ενώ παράλληλα οι προσκείμενοι στον αφροκεντρισμό φοιτητές την προπηλάκισαν καταγγέλλοντάς την ως «ρατσίστρια» χαρακτηριζόμενη από μονομερή αντίληψη της ιστορίας [3]. Όσο για τις πανεπιστημιακές αρχές, σύμφωνα με πληροφορίες όχι μόνο δε στάθηκαν στο πλευρό της, αλλά και την επιτίμησαν, επειδή δεν άφησε κάποιες εθνοτικές ομάδες να προβάλουν ανεμπόδιστα την κουλτούρα τους, δηλαδή να προπαγανδίσουν χωρίς αντίλογο τις κατάφωρες αντιεπιστημονικές φαντασιώσεις τους!

2. Πρόσφατο κρούσμα γλωσσικής «λοβοτομής»: φαίνεται ότι οι πανάρχαιες και ιστορικά «καθαγιασμένες» λέξεις «πατέρας» και «μητέρα», οι οποίες, νοηματικά, συνυφάνθηκαν ανέκαθεν με την κοινωνική υπόσταση των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, δηλαδή αποτέλεσαν δομικά στοιχεία της διαχρονικής κουλτούρας μας ως έλλογων όντων, βαίνουν προς βίαιη και οριστική απαγόρευση. Πραγματικά, σε δημόσια έγγραφα ορισμένων «προηγμένων» χωρών, οι ενδείξεις «όνομα πατρός», «όνομα μητρός» έχουν ήδη αντικατασταθεί από τις ενδείξεις «γονέας Α΄», «γονέας Β΄», ώστε να καταπολεμηθούν τα «σεξιστικά στερεότυπα» σύμφωνα με την απόφαση 12267 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να μην περιέρχονται σε δύσκολη θέση οι παντρεμένοι μεταξύ τους ομοφυλόφιλοι καθώς αντιμετωπίζουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες για την εκ μέρους τους υιοθέτηση παιδιών[4].

3. Και για να μην ξεχνάμε τα καθ’ ημάς, σε εκείνο το αλήστου μνήμης βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού –και στο όνομα της υπόρρητης καταδίκης της… φαλλοκρατικής αντίληψης στο σχολικό χώρο– υπήρχε μία περίοδος, όπου η γλώσσα και η αισθητική είχαν μπει για τα καλά στο γύψο: «Αλληλοδιδακτική μέθοδος: διδακτική μέθοδος κατά την οποία ο/η δάσκαλος/α εκπαιδεύει τους/τις μεγαλύτερους/ες και ικανότερους/ες μαθητές/τριες και αυτοί/ές με τη σειρά τους τους/τις υπόλοιπους/ες μαθητές/τριες»!!!» (σελ. 62). Με τον εθισμό των μαθητών σε ανάλογες φραστικές καρκινοβασίες, τις οποίες θα συναντούμε στο μέλλον ολοένα και πιο συχνά, ο δρόμος για την αλαλία και την αφασία είναι πλέον ανοιχτός…

Βαδίζουμε σταδιακά προς μια κοινωνία αγελαίων μαζανθρώπων, προς μια κοινωνία-χυλό, όπου τα άτομα, όπως στους πίνακες του Γαΐτη, θα είναι όλα ίδια, ομοιόμορφα ντυμένα, χωρίς πρόσωπο, μάτια ή στόμα, και, βέβαια, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να δημιουργήσουν προσκόμματα στην παντοδύναμη και ασύδοτη Αυτής Μεγαλειότητα την Αγορά. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Και εδώ έγκειται η τραγική ειρωνεία της μεθοδευμένης διαστρέβλωσης. Η δήθεν πολιτική ορθότητα δεν είναι στην ουσία ούτε «ορθότητα» ούτε «πολιτική». Δεν είναι ορθότητα, γιατί αντικαθιστά τη φυσική και τη λογική τάξη των πραγμάτων με τις ερεβώδεις αυθαιρεσίες και τον αποχαλινωμένο βολονταρισμό ενός ασύδοτου μεταμοντερνισμού. Και δεν είναι πολιτική –με την καλώς εννοούμενη τουλάχιστον εκδοχή της λέξης– γιατί κατά βάθος αποτελεί μια μεθοδικά επεξεργασμένη μεταμφίεση, πίσω από την οποία κρύβεται η στυγνή δικτατορία της διεθνοποιημένης Αγοράς και της νεοταξικής ιδεολογίας[5], δηλαδή μια στάση ανελεύθερη, άρα χωρίς ουσιαστική σχέση με την πολιτική. Και αλίμονο σε αυτόν που θα επιχειρήσει να διαφοροποιηθεί από τον υδαρή πολτό. Οι κομισάριοι των ΜΚΟ και τα τάγματα εφόδου τους τον περιμένουν στη γωνία για να τον περιποιηθούν δεόντως[6]… Εφόσον μάλιστα αυτά όλα κριθούν ανεπαρκή, ενισχύονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις με τις κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, οι οποίες, μπορεί να προβλέπουν ακόμη και φυλακίσεις, πρόστιμα και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων (χαρακτηριστικό παράδειγμα η στοχοποίηση της ομιχλώδους και ανεξιχνίαστης εκείνης «εχθροπάθειας», που ενέχεται για υπόθαλψη του «ρατσισμού»). Η thought police σε όλο το μεγαλείο της!

Σε τελευταία ανάλυση, με έναν καταιγισμό καταγγελιών, προγραφών και στοχευμένων μέτρων εναντίον φανταστικών ή και υπαρκτών μορφών ανελευθερίας, προωθείται μια άτυπη, αδιόρατη και γι’ αυτό εξαιρετικά επικίνδυνη μορφή ολοκληρωτισμού. Με βάση τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας, οφείλει κανείς με τον καιρό να παραιτηθεί από το δικαίωμα να βλέπει αυτά που φαίνονται, να διαπιστώνει αυτά που συμβαίνουν, να κρίνει με βάση τα δεδομένα που διαθέτει και, προ πάντων, να λέει «έξω από τα δόντια» αυτά που πιστεύει. Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερα λυπηρό το ότι αυτή η «αμερικανιά» της πολιτικής ορθότητας διαθέτει στη χώρα μας πολλούς και υπερενθουσιώδεις θιασώτες, πλειοδότες και διεκπεραιωτές, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχουν ορισμένοι πάλαι ποτέ διεθνιστές που έχουν ήδη μεταλλαχτεί σε παγκοσμιοποιημένους νεοταξικούς. «Αχ, πού σαι νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»!…

Για την αντιμετώπιση των κινδύνων που σκιαγραφήσαμε, η καλύτερη μέθοδος δεν είναι, βέβαια, ορισμένες αρειμάνιες διακηρύξεις του τύπου «θα σκουπίσουμε τα παπούτσια μας στην κουρελού της πολιτικής ορθότητας». Η αντιμετώπιση τους προϋποθέτει ότι κάθε ενεργός πολίτης, κάθε αληθινός δημοκράτης και κάθε αγνός πατριώτης, αψηφώντας τις ενορχηστρωμένες φωνασκίες των αντιφρονούντων, θα αποδομεί επίμονα και συστηματικά τις εκτροπές της πολιτικής ορθότητας, επισημαίνοντας σε κάθε περίπτωση τη διαβρωτική σημειολογία της, αναδεικνύοντας τον κραυγαλέο παραλογισμό της, υπογραμμίζοντας την ανελεύθερη ιδεολογία της, ξεσκεπάζοντας τη σταδιακά προωθούμενη τυραννία της και καταγγέλλοντας τις γκεμπελικές πρακτικές της. Όσο είναι ακόμη καιρός…

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΝΗΣ


[1] Πρβλ. Pascal Bruckner, La mélancolie démocratique (ελλ. μτφρ.Η μελαγχολική δημοκρατία, Αστάρτη, Αθήνα, 1991), σελ.128: «Αν υπάρχει ένας όρος που έκανε κεραυνοβόλο καριέρα στα τελευταία πενήντα χρόνια σε σημείο να κακοποιείται συνεχώς και να αδειάζεται από κάθε περιεχόμενο είναι ακριβώς η λέξη ‘φασισμός’(…).Ο φασισμός ήταν (…) οτιδήποτε αντιστεκόταν στο άμεσο καπρίτσιο των ατόμων, (ήταν) κάθε είδος επιβολής, απαγόρευσης, υποχρέωσης.(…). Aκόμη και η γλώσσα ήταν φασιστική, αν πιστέψουμε τον Ρολαν Μπαρτ στον εναρκτήριο λόγο του στο Collège de France!».

[2] Θέλοντας να διεκτραγωδήσει τη φθορά του πολιτικού ήθους, που ήταν απόρροια της παθολογίας του πολέμου, ο Θουκυδίδης θα καταγγείλει την σκόπιμη αλλαγή της σημασίας των λέξεων, η οποία εξυπηρετούσε τους σκοπούς αυτών που την είχαν επιβάλει: «καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει» (ΙΙΙ, 82,4).

[3] Ιωάννη Κωτούλα, Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας, Archive, 21.3.2005 (http://isxys.blogspot.com/2010/12/blog-post_9003.html).

[4] http://www.mitrikosthilasmos.com/2011/02/blog-post.html

[5] Πέρσι (2012) είδαμε μια Ελληνίδα αθλήτρια να αποκλείεται με συνοπτικές διαδικασίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου εξαιτίας ενός αθώου και μάλλον κακόγουστου αστείου της, στο οποίο μια «τραβηγμένη από τα μαλλιά» ερμηνεία κατάφερε να εντοπίσει …κάποια στοιχεία ρατσισμού! Ολυμπιακό πνεύμα ή νόμος της σιωπής στο Μεγάλο Πανηγύρι των Πολυεθνικών;

[6] Πολύ διδακτική, «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν», είναι η περιπέτεια της Κικής Δημουλά, την οποία περιάδραξαν για τα περαιτέρω μερικές ύαινες της πολιτικής ορθότητας, επειδή τόλμησε να εκφράσει δημόσια τη δυσφορία της για την υποβάθμιση της Κυψέλης που έχει αλωθεί πλέον από τους λαθρομετανάστες.

https://ellinikosblog.wordpress.com/2020/01/15/%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%89%cf%83-%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bb%ce%b7/

Η ανοησία των ελληνικών εμφυλίων

ΡΗΞΗ φ.133

Από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, των εμφυλίων της Επανάστασης του 1821 και του τελευταίου εμφύλιου 1946-1949 δεν υπήρξε ωμότητα που να μην είχε διαπράξει η μια πλευρά εναντίον της άλλης. Οι εμφύλιοι της αρχαίας Ελλάδας κατέλυσαν πολιτικά και ηθικά το πρώτο πείραμα, ιστορικά, Δημοκρατίας και έστειλαν πολλούς χαρισματικούς Έλληνες στην αγκαλιά των Περσών. Οι εμφύλιοι της Επανάστασης του 1821 παραλίγο να οδηγήσουν στην ήττα της αν δεν είχε μεσολαβήσει το Ναυαρίνο. Ο τελευταίος εμφύλιος άφησε πίσω του ερείπια, αποδυνάμωσε την θέση της Ελλάδας, μας άφησε ως κληρονομιά ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που θα τερματιστεί μόνο το 1974 με την εθνική τραγωδία της Κύπρου, χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ως πολιτικοί ή οικονομικοί μετανάστες. Δίπλα από κάθε νεκρό αντάρτη, υπήρχε ένας νεκρός φαντάρος ή χωροφύλακας που μπορεί όλοι να κατάγονταν από το ίδιο χωριό και να ήταν παιδιά που μοιράζονταν τις ίδιες εμπειρίες. Κάτω από τα ηρωικά εμβατήρια ή αντάρτικα υπήρχε η μιζέρια και η χαμένη ζωή τουλάχιστον δυο γενεών. Εκτός από την Μακρόνησο, όποιος διαβάσει τα απομνημονεύματα των καπετάνιων του ΕΛΑΣ, Περικλή -Γιώργου Χουλιάρα, Βρασίδα-Χρήστου Καινούργιου και Αλέκου Κουτσούκαλη θα διαπιστώσει ότι υπήρχε το στρατόπεδο Μπούλκες όπου ο ίδιος ο κομματικός μηχανισμός βασάνιζε, συχνά μέχρι θανάτου, τους παλαιούς αντάρτες και καπετάνιους του ΕΛΑΣ με τέτοια σκληρότητα που στο τέλος το ίδιο αναγκάστηκε να ξεφορτωθεί τον επικεφαλής (Μ.Πεταχτσίδη), πνίγοντας τον στον Δούναβη. Κάθε παράταξη είχε τους μάρτυρες της, τους ήρωες της , καθεμιά προσπαθεί να εξιδανικεύσει τον ρόλο της, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πόνος που σκόρπισαν είναι ανείπωτος. Όποιος ήταν νικητής φρόντιζε να ταπεινώσει και να εξευτελίσει τον αντίπαλο όχι απλώς να τον σκοτώσει. Να κόψει κεφάλια, να τα περιφέρει από χωριό σε χωριό ή να συλλαμβάνει όμηρους και να τους βασανίζει με ειδεχθή τρόπο. Οι νικητές γύρισαν στα κατεστραμμένα χωριά τους και προσπαθούσαν να μαζεύσουν την ριμαγμένη τους ζωή. Και όμως αντί να πενθούμε ως κοινωνία πολλοί ακόμα σηκώνουν υπερήφανα κηρύγματα εμφύλιου μίσους. Από τα έργα που γράφτηκαν μετά τον εμφύλιο ξεχωρίζω το¨"Κιβώτιο " του Άρη Αλεξάνδρου και την "Πυραμίδα 67" του Ρένου Αποστολίδου, από την οποία παραθέτω ένα ΄κομμάτι:
«Στους νυχτερινούς δρόμους των πόλεων , μεθυσμένοι στις ταβέρνες και στα καφενεία , στις παράγκες και στα βουνά , στ’ αμπριά των υψωμάτων και στα φυλάκια των γεφυρών , μια τριετία ολάκερη τούτη η σπαραγμένη χώρα , η ματωμένη , σε φριχτό βυθό πεσμένη , στην απόγνωση φτασμένη , δίχως ένα φέγγος από πουθενά , μητ’ ελπίδα – παντού όπου υπήρχε στρατός , παντού όπου υπήρχε αντάρτικο , παντού όπου καπνός , χαλασμός κ’ ερείπια !- η χώρα τούτη ολάκερη , μια ολάκερη τριετία , τραγούδησε ένα τραγούδι , το ίδιο και πάλι το ίδιο , μ ‘ επιμονή , με άφατο πόνο , με σπαραγμό και δάκρυα σ’όλα τα μάτια : Κάποιο απλό , λαικό , σερέτικο. Στα σκοτεινά μπουντρούμια των απομονωτηρίων, τα δάκρυα έσταζαν , στις ξύλινες παράγκες και στ' αντίσκηνα των εξοριών, τα δάκρυα έσταζαν, στους καταυλισμούς των λόχων, τα δάκρυα έσταζαν, στα υψώματα πάνω, τα δάκρυα έσταζαν, στις ταβέρνες των κωμοπόλεων και στα καπηλειά των χωριών τα δάκρυα έσταζαν, στους θαλάμους των νοσοκομείων τα δάκρυα έσταζαν.Στρατιώτες κλαίγαν , κλαίγαν αντάρτες , εξόριστοι , άμαχοι , άνθρωποι των πόλεων !Κλαίγαν χωριάτες , κλαίγαν γυναίκες , κλαίγαν παιδιά – όλοι έκλαιγαν !.. Κι όταν στις ταβέρνες σηκωνόταν άξαφνα κάποιος να το χορέψη , δέος τους κάτεχε όλους – εξομολόγηση ομαδική !.. Το απαγόρεψαν , το κυνήγησαν – διατάξαν πια να μην πάιζεται , να μην ακούεται πια , στόμα που φοράει χακί να μην το τραγουδήση , στόμα κανένα να μην το ξαναπή !.. Μα εκείνο ανίκητο ! Σ’ όλα τα στόματα είχε κολλήσει , σ΄ όλα τ’ αφτιά είχε βιδωθή , μ’ όλους τους ήχους είχε δεθή – μ’όλους τους χτύπους , μ ‘όλες τις καρδιές !Το κλάμα του είχε ριζώσει – σαν κισσός είχε απλώσει κ’είχε όλους τους πόνους σφιχταγκαλιάσει !Μια ολάκερη χώρα , με δαύτο τάλεγε όλα :την κούρασή της , την οδύνη , την απόγνωσή της ! Τ' "όχι" της ήταν - το ανέκδοτο!...Δεν υποστήριζε ιδέες, δεν αμφισβητούσε πίστεις, δεν έκανε θεωρία. Μόνο έλεγε πως μ' όλ' αυτά που κάνετε, που κάνετε όλοι σας, τόσο άσπλαχνα όλοι σας... Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, σοφώτερος σας, πολύ ανθρωπινώτερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, έναν πόνο- τον πιο βαθύ του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε- καθώς τον στέλνετε σεις. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δική σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε!..Πάνω στα υψώματα , απ΄ τα μεγάφωνα των Μονάδων , που ήταν στημένα για την προπαγάνδα , κι απ΄τα χωνιά τ’ αντάρτικα , που ήταν για τη «διαφώτιση» , τρία ολάκερα χρόνια , σαν τελειώναν τα διαταγμένα λόγια τους , οι «επίτροποι » και οι «Α2» τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι :
«Κάποια μάνα αναστενάζει , μέρα νύχτα ανησυχεί» ». Κάθε νύχτα το ίδιο πονεμένο, αληθινό, κλαμένο...Χείλια που δε λέγαν ψέματα, που δεν κάναν προπαγάνδα, μήτε διαφώτιση, σαν το εμπιστεύονταν στους αντικρινούς "εχθρούς"!.. Και κάθε μέρα, το αίμα πάλι, εξαιτίας σας...Το τραγούδι αυτό, που σας το σιγοτραγουδούσαν όλοι μες στ' αυτιά και σεις δεν το θέλατε να τ' ακούτε, κ' είπατε να μην τραγουδιέται!...Αλλά εγώ σας λέω: των μητέρων ο πόνος θα νικήσει τα όπλα σας!...Αυτό το απλό κι ασήμαντο τραγούδι, είν' η ντροπή σας!..Τι σας κάναν οι μάνες και τους δώσατε τόσον πόνο; Πήρατε τα παιδιά τους και δεν τα φέρατε πίσω, ή τους τα φέρατε στα χέρια, με κομμένα πόδια απ' τα χιόνια, ή απ' τις νάρκες, με διάτρητα τα σώματα απ' τις ριπές, με παραμορφωμένα πρόσωπα απ' τις φλόγες, με κρανία σπασμένα, με μυαλά χυμένα, μ' ένα χαμόγελο νεκρού... Σας πείραζ' ένα τραγούδι εσάς... Μα εμείς το λέγαμε γιατί σκεφτόμαστε τη μάνα του αδερφού μας, που μας κατρακύλαγε νεκρός, μες στις χαράδρες..-σκεφτόμαστε τη μάνα του, και κλαίγαμε!.. Τι σας έφταιγε η μάνα του κι αφήσατε κει πάνω το παιδί της να τρέφη τα όρνια;.."(εκδόσεις Εστία,Αθήνα 2006, σελ.48,49,50,51)

http://koutroulis-spyros.blogspot.com/2017/04/blog-post.html